اتحاد کارگران انقلابی ایران

اتحاد کارگران انقلابی ایران: امروز جمعه اول اردیبهشت، کارگران پروژه‌ای و پیمانی نفت و پتروشیمی در واحد های تولیدی مختلف دست به اعتصاب زدند

کارگران پترو پالایش کنگان، فولاد آلیاژی یزد در گچساران، شرکت اکسیر صنعت آبادان، دفتر فنی و تست پکیج و کیوسکی شرکت سازه پاد، کیان عسلویه ،  فاز ۳ پتروپالایش شرکت کاین سازه در کنگان، سایت ۳ ماهشهر  پتروشیمی سلمان فارسی، پتروشیمی صدف در فاز ۲ عسلویه ، در اعتراض به برآوردها  نشدن مطالباتشان وارد اعتصاب شدند.

خواست اصلی کارگران افزایش ۷۹ درصدی  دستمزد ها و ده روز استراحت در مقابل بیست روز کار است. همچنین کوتاه شدن دست شرکت های پیمانکاری ، بهبود وضع خوابگاه‌های کارگران و ایمنی محیط کار از جمله مطالبات دیگر کارگران است.

اعتصاب امروز کارگران در واحدهای  برشمرده در حالی صورت می گيرد که کارگران پروژه ای جوشکار در پتروشیمی سلمان فارسی سربندر در بیست و دوم فروردین و کارگران پترو پالایش دشت عباس در بیست و ششم  فروردین برای همین مطالبات دست به اعتصاب زده بودند.

در سال‌های گذشته بارها کارگران نفت و پتروشیمی و گاز اعتصاب کرده اند که از جمله می توان به اعتصاب این کارگران در ۱۸ مهرماه سال گذشته اشاره کرد. طی آن اعتصاب شماری از کارگران اعتصابی بازداشت شدند. هم چنین به اعتصاب تیرماه سال ۱۴۰۰ می‌توان اشاره کرد. بواسطه آن اعتصاب کارگران پیمانی، پیمانکاری و روزمزد  دست به اعتصاب زدند که بزرگترین اعتصاب این مجموعه در سال‌های گذشته برآورد شده است.

کارگران اعلام کرده اند در صورت برآورده نشدن مطالباتشان بازهم دست به اعتصاب خواهند زد. این که کارگران پروژه ای واحدهای مختلف و شهرهای متفاوت همزمان با مطالبه واحدی حول افزایش دستمزد، دست به اعتصاب می زنند محصول وجود ارتباطات و هماهنگی موثر میان کارگران اعتصابی است. نگاهی به پیشینیه اعتراضات کارگران پروژه ای در دو سال اخیر نشان می دهد که ارتباطات خویشاوندی  و پیوندهای نزدیک دوستی میان این کارگران، همچنین ایجاد گروههای مطالبه گر با بهره برداری از روابط و پیوندهای دوستی و خویشاوندی در شبکه های اجتماعی نقش موثری در هماهنگی میان آنان ایفا می کند. برای پیمانکاران بسیاری از پروژه ها جایگزینی نیروی کار و بهره برداری از بیکاران برای شکستن اعتصاب به جهت تخصص کارگران اعتصابی، پیوندهای مورد اشاره میان آنان و محدودیت زمانی پروژه ها و زیان های ناشی از تاخیر پروژه کار ساده ای نیست. این امر دست کارگران را در پیگیری مطالبات خود باز می گذارد.

بعلاوه ورود گروه های بزرگ کارگران پروژه ای به مبارزه برای دستمزد در شکل اعتصاب، اهمیت مبارزه مستقل برای مطالبات اقتصادی و خاصه دستمزد را به شکل سراسری برجسته تر می سازد و کانونی شدن مبارزه برای مزد شایسته گامی موثر برای مقابله با سرکوب سالانه دستمزدها و اتحاد طبقاتی نیروی کاراست.

اعتصاب کارگران پروژه ای همچنین تا حدی زیر پای گرایش های منحرف و تشکل های سیاه شبه امنیتی را که بخش های مختلف سرکوب شده گان مزد، حقوق و مستمری بگیر را به عریضه نویسی و درخواست ترحم از سوی سازمانگران سرکوب مزدی و شکایت بی فایده به دیوان عدالت اداری تشویق می کنند، بکلی خالی می کند و برای ایجاد تشکل های واقعا مستقل در جنبش مطالباتی زمینه سازی می نماید.

اعتصاب هماهنگ دهها واحد کارگران پروژه ای و موقت در بخش نفت و پتروشیمی نشان می دهد که دور زدن موانع سازمان یابی اتحادیه ای در حوزه نیروی کار هم رشته و به شکست کشاندن برخوردهای بازدارنده امنیتی با بهره گیری از شبکه های اجتماعی، امکان پذیر است.