اتحاد کارگران انقلابی ایران

به نام زن، زندگی، آزادی

دانشگاه هنوز زنده‌ است. هرروز برای ما فرصتی است تا نفرت و انزجار خود را نسبت به استبداد و ظلم ابراز کنیم و به یاد داشته باشیم که هویت ما به عنوان دانشجو اجازه‌ی سکوت و بی‌تفاوتی در برابر چنین اوضاعی را نمی‌دهد.

آنچه امروز بر کشور ما حاکم است و دانشگاه را هم در بر می‌گیرد شایسته‌ی ما نیست.

سال‌هاست که شما حقوق اولیه‌ی ما را انکار کرده‌اید و هر ستمی را بر ما روا داشته‌اید و شرمی هم از کارنامه‌ی اعمال دهشت‌بارتان ندارید. ما فراموش نمی‌کنیم که شما برای سرکوب مردم آزادی‌خواه و دانشجویان حق‌طلب این مملکت چه جنایاتی مرتکب شدید. از یاد نمی‌بریم که به دانشگاه‌ها و خوابگاه‌ها هجوم آوردید و به دانشجوها آسیب رساندید و بازداشت کردید و فضایی امنیتی ساختید.

اعتراض حق دانشجوست. سیاست‌های کنترل‌گرانه‌ی شما تمام ابعاد زندگی‌هایمان را به تباهی کشانده و هستی ما را در معرض خطر قرار داده است و ما به این شرایط معترضیم. زندگی ما ارجمندتر از آن است که به خواری بگذرد و در چنین دورانی تلف شود.

دانشجویان این شیوه‌ی زیست تحمیلی را برنمی‌تابند و دیری‌ست که طاقتشان به سر رسیده‌ است. ما چنان در این سرزمین منتشریم که شما از بیمتان در تمام دانشگاه‌ها و خوابگاه‌ها مزدور و‌ جاسوس گماشته‌اید و از هیچ تلاشی برای آزار فروگذار نمی‌کنید. پایان شما نزدیک است. باید بدانید که بازنده‌ی این جنگی که به راه انداخته‌اید خودتان هستید. از ترستان است که شیوه‌ی وحشت‌پراکنی پیش گرفته‌اید. ما از شما، از تعلیق و اخراج، بازداشت، از تهدید و ارعاب و حتی مرگ نمی‌ترسیم.

پیش از به یغما رفتن ثروت‌های ملی که حق تمام مردم است و خالی شدن سفره‌هایمان، آزادی ما سلب شد. فقر و فلاکت و سیه‌روزی در کشور ما از زمانی آغاز شد که به زنجیر کشیده شدیم و در چنگال دیکتاتوری افتادیم.

ما پیش از هر عنوان و مقامی، انسانیم. اقتصاد امری انسانی است و در بستر اجتماع معنا می‌یابد. با در بند کشیدن و سرکوب و قلع و قمع کردن افراد یک جامعه نمی‌توان توقع داشت که نظام اقتصادی سالم برقرار باشد و رشد و توسعه حاصل شود. بقای ما را آزادی تضمین می‌کند.

تا زمانی که زنده‌ایم برای آزادی مبارزه و ایستادگی می‌کنیم

و

ما

هنوز

زنده‌ایم.