اتحاد کارگران انقلابی ایران: اعتراضات پرستاران در سال جاری و مخصوصا در دو هفته اخیر افزایش یافته است. پرستاران در مشهد، قزوین، سنندج، قم و شهرهای دیگر در اعتراض به اجرای ناقص تعرفه گذاری و سایر مطالبات صنفی و معیشتی دست به اعتراض زده اند. در روزهای چهارشنبه ۶ و پنجشنبه ۷ اردیبهشت پرستاران در اهواز و شیراز دست به تجمع زده اند. مطالبه مرکزی پرستاران اجرای دقیق قانون تعرفه گذاری است. این قانون که اساس آن پرداخت ها بر اساس امتیازدهی به نوع و کیفیت خدمات پرستاری به منظور جلوگیری از تبعیض در میان پرستاران است، سال ۱۳۸۶ مصوب شد، اما اجرای آن پانزده سال به تعویق افتاد و صدای اعتراضات پرستاران به این ظلم و تبعیض آشکار در این سال ها به جایی نرسید.
سال گذشته سرانجام اجرای این قانون در کانون توجه قرار گرفت. اما تا دو ماه پایان سال عملا اجرای قانون معلق ماند و در ماه آخر به بهانه آماده نبودن زیرساخت سیستم دیجیتال ارزش گذاری خدمات پرستاری، افزایش ناچیزی بر اساس محاسبه میانگین حقوق سه ماه آخر سال، به صورت علل الحساب به پرستاران پرداخت کردند. میزان افزایش در مورد بسیاری از پرستاران با این تورم کمرشکن حتی به پانصد هزار تومان هم نرسید. ده هزار و دویست میلیارد تومان اعتباری که برای اجرای تعرفه گذاری خدمات پرستاران تامین اعتبار شده بود به پرستاران نرسید و معلوم نشد چگونه و توسط چه کسانی بالا کشیده شد. در واکنش به همین فساد بود که پرستاران معترض در تجمعات خود از جمله شعار دادند: «تعرفه‌ی ما کجاست، توی جیب‌های کی‌هاست!»
کل مبلغی که به صورت علل الحساب به جای سیستم تعرفه گذاری پرداخت کردند دو هزار و پانصد میلیارد تومان بود. در سال جدید هم هیات وزیران دولت رئیسی میزان افزایش تعرفه های خدمات پزشکی، تشخیصی و پرستاری را ۲۵ درصد افزایش داد در حالی که تورم بیش از چهل درصد بود. یکی از مهم ترین محورهای اعتراضات پرستاران در سال جدید تغییر مناسباتِ اجرای تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری و بازبینی و تدوین مجدد آیین‌نامه‌ی آن است.
سرنوشت مصوبه قانونی همین نظام در مورد تعرفه های خدمات درمانی و مجموعه اعتراضات ماههای اخیر پرستاران، سه نکته را روشن می کند:
اول: هیچ بخشی در حاکمیت و دستگاه فاسد و ناکارای مدیریت دولتی آن وجود ندارد که دلسوز پرستاران و پیگر مطالبات برحق آنان باشد. اگر فشار متحد و سازمان یافته پرستاران نباشد؛ اگر صدای اعتراض به تبعیض و بی عدالتی رسا و گویا و انکارناپذیر نباشد به سادگی قانون مصوب خودشان را بعد از پانزده سال تاخیر به عقب مانده ترین شکل های بدوی یعنی به صورت علل الحساب، ناقص، از بالا و با نفی و انکار هر نوع مشارکت توده پرستاران در تدوین قانون اجرا می کنند.
دوم: همان سرکوب مزدی که زندگی توده کارگران را به تباهی کشیده و هر سال به بهانه های مختلف تداوم یافته، پرستاران را نیز به برده های کار ارزان تبدیل کرده است. جای خالی بیش از صد هزار پرستار را بهره کشی شدید و بیرحمانه از نیروی کار پرستاری پر کرده است. تا زمانی که پرستاران اعتراض گسترده، جمعی و موثری علیه این بردگی مزدی صورت ندهند، حقوق شان همچنان پایمال خواهد شد.
سوم: خانه پرستار تشکل مستقل نیروی کار بخش خدمات بهداشتی و درمانی کشور نیست. این خانه وظیفه دارد که اعتراضات پرستاران را در چهارچوب نظام بهداشت و درمان دولت نگاه دارد. این نهاد در پانزده سال گذشته نتوانسته است از میزان بهره کشی پرستاران بکاهد؛ دستمزدهای آنان را منطبق بر نرخ تورم سازد، قراردادهای برده دارانه پیمانی و موقت را برچیند و امنیت شغلی پرستاران را احیا کند. تا زمانی که پرستاران ایران تشکل مستقل سراسری خود را نتوانند ایجاد کنند و مستقل از حاکمیت و نهادهای رسمی مورد قبول آن، جریان واقعی مطالبه گری را پیگیری کنند، تبعیض، حق کشی، فقدان امنیت شغلی و شرایط برده دارانه کار برطرف نخواهد شد
اتحاد کارگران انقلابی ایران 
نظر شما در مورد این نوشته چیست؟