اتحاد کارگران انقلابی ایران

اتحاد کارگران انقلابی ایران: امروز دوشنبه ۴ اردیبهشت اعتصابات سراسری کارگران نفت، گاز، پتروشیمی و فلزات وارد چهارمین روز خود شده و کارگران بیش از ۶۰ شرکت تاکنون وارد اعتصاب شده اند. در عین حال امروز بازنشستگان مخابرات در اردبیل، شهر کرد، فارس، لرستان، کردستان، خوزستان، خراسان رضوی، تهران و اصفهان برای به دست آوردن مطالبات خود به خیابان آمدند.

امروز نیروی کار یک بار دیگر نشان داد که آن برده رام سرمایه دار، پیمانکار و کارفرما که رژیم ضد کارگری جمهوری اسلامی می خواهد نیست و علیرغم سرکوب ها و خطر اخراج برای حق خود می جنگد. خواست اصلی کارگران نفت افزایش ۷۹ درصدی دستمزد و ده روز استراحت در مقابل بیست روز کار است. کارگران نفت هم چنین نسبت به شرایط دشوار کار، نبود امنیت شغلی، نبود وسایل ایمنی کافی برای جلوگيري از حوادث کار، کیفیت پایین غذا و در یک کلام شرایط اسفناک کار که بنا به اظهارات کارگران دست ‌کمی از بردگی ندارد، نیز اعتراض داشته ودر پی آنند شرایط جهنمی زندگی و محیط کار را با اعتصابات با شکوه خود تغییر دهند. این شرایط جهنمی تنها مختص کارگران پیمانکاری و پروژه ای نفت نیست. امروز این شرایط جهنمی همه بخش های نیروی کار را در بر می گیرد. هم از این رو شاهد حضور اعتراضی همزمان کارگران نفت، گاز، پتروشیمی، فلزات، همچنین کارگران مخابرات، پرستاران و بازنشستگان شوش بودیم. اعتراضات کنونی که در شرایط تداوم یک خیزش اعتراضی و رقابت طیف های مختلف برای جلب توجه افکار عمومی صورت می گیرد حاکمیت را در بن بست قرار داده است. اگر در برابر مطالبه گران عقب نشینی کند و بخشی از حقوق ضایع شده آن را از طریق افزایش دستمزدها بپذیرید، جنبش مطالباتی شعله ورتر می شود و بخش های دیگر و لایه های بیشتری به اعتراضات همزمان رو می آورند تا بخشی از سفره غارت شده خود را نجات دهند و اگر از هر گونه عقب نشینی خودداری کند، ضمن خسارت زیادی که به کارفرمایان و پیمانکاران وارد می شود، با توجه به شدت سرکوب مزدی، فشار تورم و سقوط ارزش پول، پیوند جنبش مطالباتی مزد و حقوق بگیران با خیزش انقلابی در کف خیابان نزدیک تر می شود. آن هم درست در حالی که بخشی از دختران، خواهران و مادران همین کارگران همراه سایر زنان، در بطن رویارویی مهمی با حاکمیت بر سر آزادی پوشش درگیر هستند. هر چه دامنه اعتراضات مستقل مطالباتی مزد و حقوق بگیران گسترده تر، همزمانی های اعتراضی بیشتر و سازماندهی ناظر بر این اعتراضات استوارتر باشد، شرایط برای پیوند شکل های مختلف مبارزه و شاخص شدن نقش جنبش کارگری در مبارزه برای «به کف آوردن دمکراسی» و «تبدیل شدن به نماینده منافع عموم مردم» تقویت می شود. اعتراضات کنونی که حداقل بخشی از آن طغیان ناشی از افزایش ۲۷در صدی حقوق از سوی شورای‌عالی کار برای سال ۱۴۰۲ در شرایط تورم نزدیک بالای پنجاه درصد است، از این ظرفیت برخوردار است که همچنان وسیع تر شود. بعلاوه جای تردیدی وجود ندارد که حمایت از اعتراضات کارگری کنونی با تاکید بر تشکل یابی مستقل، همراهی و همگرایی هر چه گسترده تر بخش های مختلف جنبش مطالباتی، آزادی همه فعالین کارگری زندانی و کلیه زندانیان سیاسی و سایر مطالبات مبرم کارگری، قطعا در روز جهانی کارگر نیز به اشکال مقتضی بازتاب خواهد یافت.