اتحاد کارگران انقلابی ایران: مسمومیت زنجیره‌ای دختران در مدارس و خوابگاه‌های دانشجوئی در بسیاری از شهرستان‌ها و استان‌ها نزدیک به چهار ماه است که ادامه دارد. جمهوری اسلامی برای فرار از پاسخگوئی به معلمان، دانش آموزان و خانواده هایشان فرضیه های گوناگونی را در سطح رسانه های خود مطرح می کند.
مردم انقلابی، معلمان و اولیای دانش آموزان این حملات را انتقام از جنبش عظیم « زن-زندگی-آزادی»، کار لباس شخصی‌ها و آتش به اختیارها، الگو برداری از جنایات صورت گرفته در بین شبکه های توحش، نتیجه حرام دانستن تحصیل دختران از سوی بخشی از قشری های تندرو و حامی بازگشت به جاهلیت می دانند و معتقدند که یکی از هدف های این حملات جلوگیری از ریزش بخش های بیشتر بدنه متوهم به رژیم است.
دانش آموزان، خانواده هایشان، معلمان دلسوز و فعالین جنبش انقلابی زن زندگی آزادی در اطلاع رسانی این جنایت رژیم کوتاهی نمی کنند. در آن سوی جمهوری اسلامی سیاست هم به نعل و هم به میخ زدن را پیشه کرده است. تکذیب می کنند. وزیر جابجا می کنند. با خبرنگارانی که این جنایت را رسانه ای می کنند، برخورد امنیتی می کنند. حتی شبکه های پیچ در پیچ و موازی نهادهای امنیتی- قضایی طی ماههای اخیر تلاش زیادی کردند تا بار مسئولیت «مسمومیت در مدارس» را بر عهده منتقدان و بخشا مدیران و معلمان دلسوز و بعضا خود دانش‌آموزان بگذارند.
اما همچنان که تاکید شد، افکارعمومی جامعه مسئولیت حملات بیولوژیکی مدارس سراسر کشوررا متوجه کل حاکمیت دانسته و آنان را مسئول اصلی این تراژدی می شناسند. دانش‌آموزان خط قرمز جامعە فرهنگیان هستند و فرهنگیان این را برنمی‌تابند که داعش صفتان هر روز به دختران حمله کنند و مدارس را به میدان جنگ تبدیل نمایند.
سرنوشت قتل‌های سیاسی زنجیره ای، قتل های محفلی درکرمان، اسیدپاشی به صورت دختران در اصفهان، تعرض به پسربچه‌ها در تهران، لنگرود، املش و اکنون در مشهد، شلیک به هواپیمای اوکراینی، حمله به سفارت انگلستان و عربستان، فاجعه پلاسکو در تهران و متروپل در آبادان، حادثه کشتی سانچی، و دهها جنایت دیگر از همین جنس شاهدی است بر این مدعا که از آتش بررسی های مسئولین آبی برای دانش آموزان و خانواده هایشان گرم نخواهد شد.
نظامی که هزینه پروژه های امنیتی و اطلاعاتی اش را از سفره اکثریت عظیم خانواده های همین دانش آموزان می دزدد، رژیمی که مدعی است عوامل امنیتی و اطلاعاتی اش بر همه موارد امنیتی داخل و خارج از کشور اشراف دارد، باید پاسخ بدهد که چگونه است که نمی تواند امنیت فرزندان ما را در مدارس تامین کند؟
رژیمی که برای مقابله با حقّ انتخاب پوشش زنان و دختران تکنولوژی دوربین های شهری را به رخ می کشد، باید پاسخ دهد که چگونه نمی تواند عاملین حملات شیمیائی به فرزندان ما در داخل مدارس و خوابگاه ها را شناسائی کند؟
آیا غیر از این است که آمرین، طراحان و مجریان این جنایت همگی سر در آخور نظامی دارند که براحتی هرچه در توان دارد بکار می گیردکه جنایت های از این دست را ماستمالی کند؟
با توجه به همه جوانب موجود و تجربیات گذشته امید بستن به اینکه عوامل رژیم دست از این توطئه بردارند، امیدی واهی است. انتظار این که جمهوری اسلامی آمران و مجریان این جنایت را به پیشگاه مردم معرفی کند هم، وهم و توهمی بیش نیست.
ما معتقدیم که دانش آموزان، خانواده هایشان و معلمان دلسوز باید دست در دست هم، آستین بالا زده و کمیته های حفاظت از مدارس را در مدارس و محلات سازماندهی کنند. این اولین جنایت جمهوری اسلامی علیه فرزندان ما نبوده و بدون شکّ آخرین آن هم نخواهد بود. مقابله با این جنایت نیاز به همبستگی آگاهانه ما در پائین دارد.
اتحاد کارگران انقلابی ایران 