اتحاد کارگران انقلابی ایران

به شب نشینی ی زندانیان بَرَم حسرت

که نُقلِ مجلسشان دانه های زنجیراست» #

درخورندِ نامت که باشی

طلیعه ی خجسته ی سپیده دمانی

با ساویز شبنم وُ بهارنارنج وُ آمیزه ی  چویل وُ یاس وُ نسترن

تا ختنِ بیخته ی نافه ی آهو

با تاجی بر تارکت از گلِ نرگس وِ شب بو

لرزه می اندازی بر ترازَ حشمتِ پوشالِ شب-خویان؛

این مومیائیان برآمده از ژرفای ظلام وُ غایت نادانی

همنشین وُ هم مشربِ ،

همسفرِ وُ همسُفره ی روشنایی وُ

چشم-انتظارِ شب-شکن آوازِ خروس-خوانانِ بامدادان که باشی

سلول زندانت هم خانه ای ست آفتاب-طالع

از چاردیواری اش‌ تلألای جوششِ خورشید

به جای جای جهان

                       می فکند

آوای رسای دهان تو

بر گُرده ی نور

                    از دیوارهای بلند حصار

                                                    می گذرد

راه بندانِ همه ی مسیرها را

                                     به لطفِ سوسن فریادش

                                                                        می شکند

با بی مرزیِ سرودِ آشنای «داغِ لعنت خوردگانِ» زمین

                                                                         عجین می شود

و سپهرِ پُر تپش همآوازِ عاشقان،

در همه آفاق

                به دادگری

                           عطرآگین می شود.

——————

# این بیت منتسب است به عارف قزوینی، ابوالقاسم لاهوتی و نیز شاعری افغانستانی با نام مستعار پریشان

سیاووش میرزاده

برلین 29 اسفند 1401