مباحث مربوط به افزایش دستمزد مزد و حقوق بگیران (بخش سوم)
اتحاد کارگران انقلابی ایران: مطالبه گران مزد شایسته در ازای کار صورت گرفته، یعنی بواقع تعیین دستمزدی که بتواند پاسخگوی گذران زندگی یک خانوارکارگری ونوعی پس انداز برای فردا روز آنان باشد با طنز تلخی روبرو هستند. طنز دراینستکه معمولا به مانند خود «شورای عالی کار»، در پایان هرسال به فکرمیزان تغییر نرخ دستمزد می افتند و آن هم در حالی که جهش های تورمی غالبا در همان ماههای نخست افزایش رسمی نرخ تورم، این افزایش را می بلعد و بنابراین مساله دستمزد مطابق با برآورد مستقل تشکل های مستقل و توده ای کارگری از نرخ واقعی تورم بر پایه محاسبه سبد معیشت، ناگزیر باید در تمام طول سال در کانون تمرکز مطالبه گری جنبش کارگری باشد.
اما می دانیم که چنین تمرکزی وجود ندارد زیرا تشکل های مستقل توده ای کارگری در حوزه های مختلف تولید و اشتتغال وجود ندارد. بنابراین مبارزه برای دستمزد کارگران مبارزه ای برای حق ایجاد تشکل مستقل هم است. همانطور که مبارزه برای سازمان یابی را نمی توان به آخر سال محدود کرد، مبارزه برای دستمزد هم امری مستمر، دائمی و به گستره تمامی ماههای سال است. این مبارزه برای تعیین دستمزد مناسب، باید بتواند جنبشی را به حرکت دربیاورد و گسترش دهد.
امروزه نشست های سه‌جانبه گرایی به مفهوم دخالت و نظارت بی‌طرفانه دولت در مساله دستمزد دیگرموضوعیتی ندارد. چرا که دولت به مثابه بزرگترین کارفرما بیطرف نیست، بلکه به شدت جانبدارانه عمل می‌کند و در سوی نمایندگان کارفرمایان قرار دارد.
در آنسو هم کسی به عنوان نماینده واقعی کارگران در شورای عالی کار وجود ندارد که وزن و ترکیب و نقش آفرینی آنها محل بهبودی قابل توجه برای مزد و معیشت توده کارگران باشد. آنها هم گماشتگان حاکمیت اند نه نماینده طبقه مزدبگیر. تازه دولت برای محکم کاری، آیین نامه مصوبات شورای عالی کار را، خاصه در دوره دولت احمدی نژاد طوری تغییر داده است که رای مثبت گماشتگان کارگری به مزد مصوب، شرط الزامی برای اجرای مصوبه نباشد. بعلاوه کل ترکیب آرا هم بیشتر به نفع نمایندگان دولت جابجا شده است. با این تغییر، حتی اگر زمانی گماشتگان خودخوانده کارگری به فکر درازتر کردن پای خود از گلیم شان در واکنش به مصوبه مزدی شورای عالی کار باشند، عملا با تبر اکثریت صوری در این شورا گردن زده می شوند. حالا در ترکیب شورای عالی کار سه نفر گروه کارفرمایی، سه نفر گروه کارگری و بیش از ۴ تن از جمله دو وزیر در گروه دولتی؛ باصطلاح چانه زنی می کنند و در نهایت رئیس شورا و کسی که باید مصوبات را تایید کند وزیرکاربه عنوان نماینده دولت است. از این ترکیب معلوم است که تنها و تنها مهر تایید زدن بر سرکوب مزدی کارگران حاصل می شود. نه عدم امضای گماشتگان کارگری دولت بر مصوبه مزدی کارکردی دارد و نه حتی شکایت به دیوان عدالت اداری به جایی می رسد.
درجهان امروز چانه زنی برسرنرخ دستمزد بین نمایندگان واقعی کارگران و کارفرما یا دولت به شکل مساوی و برابر حقوق بر پایه یک پیمان جمعی با بررسی نرخ واقعی تورم، خط فقر، سبد کالاهای مصرفی خانوار، وضع معیشت وساعات کارصورت میگیرد. اگر مذاکره به نتیجه مطلوب نیانجامد، نمایندگان کارگران صحنه مذاکره را ترک می کنند و با مراجعه به توده کارگران و مداخله اتحادیه های کارگری و تامین وجوه اعتصاب، دست به تجمع اعتراضی واعتصاب میزنند. درایران ما همه مسیرها برای تعیین حداقل های کارشناسی دستمزد از پیش مسدود شده و اعتصاب هم امری غیر قانونی دانسته شده و با دستگیری و بازداشت و مجازات همراه است.
در این شرایط، مبارزه برای دستمزد واقعی عبارت است از مبارزه برای شکل دادن به توازن قوای قدرتمند نیروی کار در برابر سرمایه در تحمیل مزد به سرمایه داران و دولت. این به معنای آن است که برای دریافت مزد شایسته راهی جز سازمانیابی و متشکل شدن کارگران و مزدبگیران در محیط کار و محیط زیست شان وجود ندارد.
مبارزه برای مزد شایسته از راههای «قانونی» در کشوری که قانون معنا ندارد و مفسران رسمی «قانون» خود همواره بیرون از دایره شمول قانون به نفع حداکثر بهره کشی و سرکوب مزدی تفسیر می کنند، فرستادن توده مزدبگیردر پی سراب بی حاصل است. ایحاد تشکل های مستقل پایدار از درون اعتراضات کارگران به مزد ناچیز، حقوق معوقه، شرایط برده وار کار و تورم کمرشکن راه اصلی شکل دادن به توازن قوای واقعی در برابر اتحاد دولت و کارفرما در حوزه دستمزد و حقوق کار است.
پیشروی خیزش انقلابی زن، زندگی آزادی و کنار زدن رژیم سرکوبگر حاکم، با توجه به پایه اجتماعی توده ای و کارگری این خیزش شرایط پیکار طبقاتی مزد و حقوق بگیران را بهبود خواهد بخشید و از این رو مشارکت گسترده در این خیزش با پرچم مستقل مطالباتی و طبقاتی، بخشی از مبارزه برای شکل دادن به توازن قوایی است که بستر واقعی دریافت مزد شایسته و بهبود شرایط زندگی را فراهم می آورد.
اتحاد کارگران انقلابی ایران 