اتحاد کارگران انقلابی ایران

اتحاد کارگران انقلابی ایران: امروز دوشنبه ۲۴ بهمن، بار دیگر شماری از شهرهای ایران شاهد تجمعاتی اعتراضی بود. کارکنان قراردادی نفت بازنشستگان شرکت منطقه خوزستان،  در اداره کل منطقه، بازنشستگان مخابرات تهران مقابل درب وزارتخانه،  و هم چنین بازنشستگان مخابرات در شهرهای کرمانشاه خراسان رضوی، زنجان و ایلام در مقابل ادارات مخابرات تجمعاتی اعتراضی برگزارکردند.

کارگران معدن مس درخشان واقع در تخت گنبدِ سیرجان در استان کرمان در اعتراض به عدم پرداخت حقوق، سطح نازل دستمزدها و مشکلات بیمه‌ای برای چهارمین روز متوالی به اعتصاب خود ادامه داده و در محوطه معدن دست به تجمع زدند.

معلولان نیز امروز مقابل سازمان برنامه و بودجه در اعتراض به وضعیت اسف‌بار معیشتی و بودجه‌های معوقه توانبخشی دست به تجمع اعتراضی زدند. ۴۹درصد از بودجه‌های سازمان بهزیستی در حوزه‌های اجتماعی، پیشگیری و توانبخشی، تاکنون پرداخت نشده و جامعه هدف بهزیستی به ویژه معلولان را دچار مشکلات مضاعف کرده است.

 هم زمان کارکنان قرارداد موقت شرکت نفت مقابل ساختمان این شرکت درتهران تجمعی اعتراضی داشتند. معترضان خواستار پرداخت عیدی طبق مصوبات شورای عالی کار شدند شعار کارکنان در این تجمع اعتراضی عبارت بود از  : کل سال کارگری  عیدی سال کارمندی/ عدالت عدالت حق مسلم ماست

علاوه بر آن چه گفته شد کارگران شهرداری ایلام نیز امروز در اعتراض به عدم پرداخت حقوق معوقه تجمع اعتراضی برگزارکردند و تجمعی هم از سوی کارکنان فولاد مشیز بردسیر مقابل استانداری  کرمان تجمع برگزار شد. فولاد مشیز بردسیر بعد از ۲۸ سال تعطیل شد و کارکنان این کارخانه خواهان رسیدگی به آنها هستند ولی کسی پاسخگو نیست.

اخبار اعتراضات روزمره  نشانگر اوج گیری مجدد جنبش مطالباتی مزد و حقوق بگیران است. به‌ پایان سال نزدیک می شويم اما هم چنان مطالبات کارگران و مزد و حقوق بگیران بر زمین مانده و حاکمیت پاسخی به مطالبات مطرح شده از سوی بخش های مختلف کارگران و مزد و حقوق بگیران نداده است. در شرایطی که هزینه هاي زندگی سرسام آور بالا رفته با دلار ۴۴ هزار تومان و در شرایطی که خط فقر بنا به برآورد وزارت کار ۱۴ میلیون تومان تعیین شده حقوقهای پنج شش میلیونی بازنشستگان خط مرگ تدریجی است. اما بازنشستگان به تجربه دریافته اند همین دریافتی ناچیز خود را کف خیابان بدست آورده اند. امروز بار دیگر بخش های مختلف مزد و حقوق بگیران خیابان را برای پی گیری مطالبات خود انتخاب کرده و به خیابان آمده اند.

تجربه سال های اخیر جنبش مطالباتی اما به روشنی گواه است که صرف اعتراض در خیابان  با وجود اهمیت حیاتی آن برای دستیابی تضمین شده به مطالبات گروههای مطالبه گر کافی نیست. اولا به خاطر فروپاشی اقتصادی و ناتوانی و ناکارایی حاکمیت در ایجاد اشتغال و رونق تولید و مهار تورم، میزان ناچیز افزایش دستمزدی که به دنبال ماهها اعتراض خیابانی به حاکمیت تحمیل می شود،  یا حق معوقه ای به دست می آید، هنوز کاملا به دست نیامده، ارزشش را از دست می دهد. تورم سواره است و مطالبه گر پیاده. ثانیا هر قدر هم که در بخش هایی با پیگیری و استمرار اعتراضات بتوان مطالبه ای را به دولت تحمیل کرد، به مجرد این که شرایط تغییر کرد، دوباره زیر وعده های خود می زنند. چاره کار آن است که کنش مطالباتی با خودسامان یابی گروههای مختلف مزد و حقوق بگیران همراه شود و تشکل های مستقلی برای مقاومت در برابر تعرض دائمی حاکمیت به سطح معیشت، با هدف سازماندهی سازماندهی اقدام جمعی شکل بگیرد. بی دورنما بودن اقتصاد ایران و فروپاشی شیرازه های اقتصادی، چاره ای جز پیوند جنبش مطالباتی با خیزش اعتراضی باقی نمی گذارد؛ پیوندی که با روشن تر شدن آرایش قطب های مختلفِ مدعیِ بدیل قدرت بودن، صراحت، شفافیت و نقاط اشتراک و تماس بیشتری خواهد یافت.