اتحاد کارگران انقلابی ایران: در سه روز اخیر که اعتراضات ضد دیکتاتوری با تجلیل از خیزش آبان 98 و پیوند با توده اعماق گره خورده است، با تحولات درخشان و امیدبخشی روبرو هستیم که نشانه ورود به فاز گسترش و تعمیق پایه های جنبش کنونی است. ذکر نمودهای برجسته، روشنگر است:
یکم: در همین سه روز شاهد بودیم که شهرهای کوچک، روستاها و دهستان ها هم که تا پیش از این در اعتراضات حضور مستقیم نداشتند وارد جرگه اعتراضات و رویارویی با نیروهای سرکوب شده اند.
دوم: مناطقی که شدت سرکوب در خیزش های پیشین روحیه سرخوردگی و ناامیدی ایجاد کرده بود هم دوباره، فعالانه و پر قدرت به اعتراضات وارد شده اند.
سوم: شاهدیم که اعتراضات کارگری شروع شده و احتمال بازگشت جنبش مطالباتی به خیابان افزایش یافته است. پس از اعتصاب اخطاری موقت بخش کارکنان رسمی نفت، گاز و پتروشیمی، اعتصاب دو روزه کارکنان ذوب آهن اصفهان، تجمع مطالباتی بازنشستگان فولاد در اصفهان و اعتصاب پاکبانان شکل گرفته است. پیوند اعتراضات کارگری و مطالباتی با جنبش خیابان بی تردید دامنه، ظرفیت و رادیکالیسم خیزش انقلابی کنونی را به شکل امیدبخشی ارتقا خواهد داد.
چهارم: اعتصابات از محدوده شهرهای کردستان خارج شده است. کسبه جزء در شهرهای زیادی علیرغم تهدید شدید نیروهای سرکوب مبنی بر منع اعتصاب، عملا به اعتصابات پیوسته اند. بازاریان هم به میزان محدودتر از کسبه دست به اعتصاب زده اند.
پنجم: جنبش دانشجوئی در مقابله با دانشجو ربایی های وسیع، احضارها و تعلیق های فله ای، مجازی کردن تدریس، تهدیدات حراست، اخراج های گسترده و حمله به خوابگاهها نه تنها به انفعال کشیده نشد، بلکه با شدت بیشتر بر مطالبات خود پافشاری کرد و با پیوستن دانشجویان عاصی از سرکوب های عریان فاشیستی، حمایت بخشی از استادان و خانواده ها را هم کسب کرد. جنبش دانشجویی در واکنش به سرکوب، اعتصابات در محیط های دانشجویی با مطالبه آزادی بی قید و شرط همه بازداشت شده گان، حمایت صریح و علنی از جنبش خیابان و پایان دادن به سرکوب مردم و جوانان انقلابی را کلید زد.
ششم: علیرغم تهدیدات، ممنوع الخروچ کردن ها و بازداشت های وسیع در جامعه بزرگ هنرمندان، ورزشکاران، وکلا و پزشکان دایره حمایت از خیزش انقلابی کنونی در میان این لایه ها همچنان رو به گسترش است و روند طرد و انزوای رژیم رو به افزایش.
هفتم: هسته ها، کمیته ها و شوراهای محلات که می توانند در صورت شکل گیری قدرت دوگانه، نطفه های قدرت آینده را در پیوند با هم ایجاد کنند در بسیاری از شهرها شکل گرفته و از طریق شبکه های اجتماعی به سازماندهی، حمایتگری، مستند سازی، اطلاع رسانی و ارتباط گیری مشغول شده اند.
به موازات موارد یاد شده گزارش های موثقی در دست است که نشان می دهد دامنه تمرد، آشفتگی، بی برنامه گی و در مواردی مشاجرات علنی میان نیروهای سرکوب افزایش یافته؛ محله محور بودن اعتراضات در کلانشهرها نیروهای سرکوب را بشدت فرسوده کرده، خوشه ای، شبکه ای و نامتمرکز بودن ساختار ارتباطات و برنامه ریزی های مبارزاتی و طیفی بودن هماهنگی ها و همسویی های عملی و روزمره نیروهای انقلابی و تنوع آن، دستگاه سرکوب را علیرغم افزایش شدت توسل به سرکوب، دچار فلج تحلیلی و تشدید ناکارایی کارکردی ساخته است. یک مقام امنیتی رژیم ضمن گله کردن از «غضنفرهای نظام» اعتراف کرده: «آنها که باید سکوت کنند، نمی‌کنند و آنها که باید حرف بزنند، ساکت می‌مانند.»
نکته مهم این است که دستاوردهای تاکنونی و ورود به فاز ژرفش دامنه توده ای خیزش انقلابی کنونی، نه به هزینه عقب نشینی از خیابان، کاهش ظرفیت شعارها و مطالبات مرکزی که بر عکس با عاملیت خیابان، گسترش رویکرد به دفاع از خود مشروع در برابر خشونت لجام گسیخته نیروهای سرکوب و بر محور رویکرد رادیکال در عمل، شعار و مطالبه بدست آمده است. معنای تحلیلی این نکته آن است که فتح خیابان ها می تواند بسیار سریع تر از آنچه رژیم جنایتکار حاکم می پندارد در فتح زندان ها و رهایی زندانیان سیاسی و تصرف سایر دژهای اصلی سرکوب به دست نیروهای انقلابی تکثیر شود. مهم ترین و مرکزی ترین وظایف فاز جدید همین فتح است
اتحاد کارگران انقلابی ایران 
نظر شما در مورد این نوشته چیست؟