سالگرد آبان فرا می رسد. «هزار و پانصد نفر کشته آبان ماست». در آبان 98 در واکنش به شورش زحمتکشان و مردم عاصی علیه گرانی قیمت بنزین اینترنت را بستند و ظرف پنج روز حداقل هزار و پانصد نفر را کشتند؛ بیش از ده هزار نفر را بازداشت کردند و بدون این که هرگز مسئولیت جنایت خود را برعهده بگیرند، مثل فاتحان سرزمین های بیگانه لاف «جمع» کردن «غائله» زدند. مردم ایران هرگز زخم های 43 سال ظلم و جنایت جمهوری اسلامی را فراموش نکرده اند. در بزنگاههای این تاریخ سراپا خون سرشت، زخم آبان بسیار داغ، عمیق و تازه است و اکنون که خیزش انقلابی «زن، زندگی، آزادی»، رژیم جمهوری اسلامی را به لبه گور کشانده، فرصت تجلیل از آبان فرا رسیده است؛ فرصت تجدید عهد با انسان های مبارزی که به خاطر شورش علیه گرانی، فقر و فلاکت به خاک افتادند و به خاطر حق کار، سرپناه، زندگی، آزادی و رهایی با قساوت و سبعیتی حیوانی قتل عام شدند.
سالگرد خیزش آبان در حالی فرا رسیده است که جنبش انقلابی در دو ماه اخیر حاکمیت سرکوبگر را به رعشه مرگ انداخته است. زیر ضربه های این جنبش، علائم شکاف درونی و ریزش نیروهای حاکمیت تشدید شده که، اختلاف علنی میان نمایندگان مجلس بر سر امضای فراخوان به اعدام بازداشت شده گان خیزش کنونی و افزایش تمرد از دستور تیراندازی و سرکوب مردم نمونه های آن است. وحشت نابودی، رژیم را به سرکوب وحشیانه و دیوانه بار، کشتار جوانان و نوجوانان و سیل بازداشت های معترضان و منتقدان و انباشتن زندان ها از جوانان انقلابی کشانده است. همین وحشت از سقوط و نابودی، تبهکاران حاکم را به توطنه هایی با هدف بهانه سازی برای توجیه سرکوب های وحشیانه تر کشانده که محاصره دانشگاه شریف، آتش سوزی در اوین، سازماندهی کشتار در شاهچراغ، قتل عام مردم بی دفاع و مسالمت جوی بلوچ در زاهدان و خاش، بمباران مقر احزاب کردستانی در خاک کردستان عراق، برگزاری مانور تحریک آمیز در مرز با جمهوری آذربایجان برخی از نمونه های آن است. البته همه این ترفندهای کثیف با تشدید همبستگی مبارزاتی خلق های ایران، نیفتادن در دام فتنه ها و دامچاله های حاکمیت، گسترش دامنه مبارزه، حفظ سنگر خیابان و دانشگاه و تلاش مضاعف برای پیوند خیزش کنونی با جنبش مطالباتی مزد و حقوق بگیران، با هوشیاری و در صحنه بودن مردم خنثی و نقش بر آب شده است. در این شرایط، گرامیداشت خیزش آبان دست گذاشتن بر ریشه های عمیق اجتماعی و طبقاتی جنبش «زن، زندگی و آزادی» و پیوندش با خاستگاه طبقاتی خیزش آبان است؛ اعلام صریح هم سرنوشتی با آبان است.
فردا از شهدا و بازماندگان شهدای آبان تجلیل و دادخواهی می کنيم.
فردا خواهان آزادی همه بازماندگان خیزش آبان می شویم که هنوز در اسارتگاههای رژیم هستند؛ از خانواده پویا بختیاری و نوید افکاری گرفته تا آنها که گمنام اند.
فردا اسامی محکومین به اعدام در بیدادگاههای رژیم را در خیابان ها فریاد می کنیم و در شعارهایمان به حاکمیت ظلم و جنایت یادآور می شویم که جنبش بی بازگشت کنونی همه آمران و عاملان قتل عام دولتی اسرای خیزش انقلابی کنونی را بر صندلی اتهام ارتکاب جنایت علیه بشریت خواهد نشاند و فردای محتوم سقوط به محاکمه خواهد کشید
فردا یادآوری می کنیم که به تحمیل آزادی برخی از زندانیان سیاسی و درمان برخی از این زندانیان از سوی جنبش انقلابی به کسانی که قتل عام 67 را در کارنامه دارند، بسنده نخواهیم کرد
فردا بر ادامه پیکار برای آزادی بی قید و شرط همه زندانیان سیاسی تاکید می کنیم و برمحور شعار مرکزی «زندانی سیاسی آزاد باید گردد» دستگاه سرکوب و قصابی قوه قضاییه و کل حاکمیت را به چالش می کشیم
و اما امروز که امواج خیزش توفنده انقلابی در قالب بیانیه ها و اطلاعیه های اعتراضی به خروش درآمده و به سمت حماسه یی دیگر می رویم سخنی هم با آنان هست که، هنوز در پیوستن به خیزش انقلابی کنونی مردد یا همچنان بی تفاوت اند.
بی تفاوتی سرریز کردن بار مبارزه بر دوش دیگران است بدون پذیرش مسؤولیت. بی تفاوتی در این شرایط، پذیرفتن وضع موجود است؛ وضعیتی که هر روز که می گذرد جان ده‌ها و یا صدها شهروند را می گیرد، هر روز میلیاردها ثروت مردم خرج نهادهای سرکوبگر حکومت می شود. هر روز هزاران ساعت از وقت نوجوانان ما در مدارس صرف یادگیری لاطائلات تاریک اندیشانه آنان می شود. هر روز هزاران هکتار از زمین های حاصلخیز ما از دست می رود و فجایع زیست محیطی وحشتناک تر و جبران ناپذیرتر می شود. هر روز که می گذرد شکنجه و آزار و اسارت هزاران جوان از بهترین فرزندان این کشور در زندان ها و سیاهچالهای جمهوری اسلامی ادامه می یابد. بی تفاوتی را کنار بگذاریم؛ در فراخوان های اعتراضی شرکت کنیم و همراه جوانان برای زن، زندگی، آزادی مبارزه کنیم
اتحاد کارگران انقلابی ایران 
نظر شما در مورد این نوشته چیست؟